Το ότι έπαιξε η αρχαία ιστορία ρόλο στην
ονομασία των Ελληνικών νησιών δεν μας κάνει εντύπωση. Ενδιαφέρον, όμως,
παρουσιάζουν ονόματα νησιών που η ιστορία τους προσπερνά μία εμβληματική -και
πιθανώς μυθική- φιγούρα. Όπως τα παρακάτω:
Σύρος: Η Σύρος γεννήθηκε
ιστορικά κάπου στην τρίτη χιλιετία π.Χ. Ίχνη ανθρώπινης παρουσίας έχουν
εντοπιστεί στη ΒΑ πλευρά του νησιού στη Χαλανδριανή (τάφους και κτερίσματα),
και στο Καστρί,(οχυρωμένος οικισμός) στο γειτονικό ύψωμα. Η πρώτη ιστορική
αναφορά γίνεται από τον Όμηρο που την αναφέρει ως «Συρίη» και την αποκαλούσε
από τότε ως «δίπολις», δηλαδή είχε δύο πόλεις: την Ποσειδωνία και τη Φοινική
Σκύρος: Το νησί πήρε την ονομασία του από το άγριο πετρώδες
έδαφός του. «Σκίρον» ή «σκύρον» σημαίνει «συντρίμμια πέτρας».
Ανάφη: Η Ανάφη διατήρησε αναλλοίωτο το όνομά της από την
αρχαιότητα και μάλιστα από την αρχαία μυθολογία. Σύμφωνα με αυτήν, οι
Αργοναύτες επιστρέφοντας στη πατρίδα τους από την Κολχίδα έπεσαν σε καταιγίδα
και παρασύρθηκαν στο ανοικτό πέλαγος, όπου ναυαγοί πλέον στη θάλασσα άρχισαν να
εκλιπαρούν τον θεό Απόλλωνα να τους σώσει. Ο Απόλλωνας ανταποκρινόμενος στις
εκκλήσεις τους διέχυσε φως υπό μορφή κεραυνού οπότε είδαν μπροστά τους να
ξεπροβάλει από τη θάλασσα ολόκληρο νησί το οποίο κατάφεραν να προσεγγίσουν.
Εκεί οι Αργοναύτες ανήγειραν βωμό προς τιμή του Απόλλωνα του «Αιγλήτη» (= αυτού
που λάμπει, Αίγλη) και ονόμασαν το νησί Ανάφη (εκ του ρήματος αναφαίνω).
Μύκονος: Η ονομασία Μύκονος, γνωστή από