ΤΕΛΙΚΑ...... Ο Απόλλωνας δεν πωλείται!

Εξαιρείται της συμφωνίας   .....για τον «Αστέρα» Βουλιαγμένης

Ο «Αστέρας» πωλείται, όχι όμως και τα αρχαία του. Εν όψει της εκποίησης του «Αστέρα» Βουλιαγμένης, μετά του ξενοδοχειακού συγκροτήματος «Αστήρ Παλλάς», και υπό το φόβο «δέσμευσης» του αρχαϊκού ναού Απόλλωνα Ζωστήρα, που βρίσκεται εντός του περιφραγμένου χώρου της πλαζ, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο προέβη χθες σε συγκρότηση επιτροπής αυτοψίας μελών του για τον καθορισμό Ζώνης Α' απολύτου προστασίας του μνημείου.

Πρόκειται για το σημαντικό ιερό του Απόλλωνα Ζωστήρα, το οποίο βρίσκεται στην πλαζ του ξενοδοχείου της Βουλιαγμένης - κυριολεκτικά μέσα στην άμμο - ένας εξαιρετικός ναός  με μεγάλη ιστορία, ο οποίος μάλιστα έχει αναστηλωθεί. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο και  σύμφωνα με τον Αρχαιολογικό Νόμο η πώληση του ξενοδοχειακού συγκροτήματος δεν  περιλαμβάνει και τις αρχαιότητες που βρίσκονται στην έκτασή του, διότι αυτές ανήκουν στο ελληνικό κράτος. Αν και δεν υπάρχει κίνδυνος «πώλησης» του αρχαίου ναού, η Γεν. Γραμματεία Πολιτισμού φαίνεται πως επιθυμεί να θωρακίσει έτι περαιτέρω την προστασία του μνημείου, το οποίο βρίσκεται 10 μέτρα από την παραλία. Από το υπουργείο Πολιτισμού θεωρούν αδύνατον, ακόμη κι αν ήθελε κάποιος να «εκχωρήσει» το ναό στους αγοραστές της πλαζ, να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί αντίκειται στο Σύνταγμα, το οποίο εξαιρεί ρητά και κατηγορηματικά τα μνημεία από κάθε δικαιοπραξία. Αυτό σημαίνει ότι δεν πωλούνται, δεν αγοράζονται, δεν τίθενται ως εγγύηση για οικονομικές δοσοληψίες και φυσικά δεν κατάσχονται, αφού ανήκουν στο Δημόσιο. 

Άλλωστε στην προκειμένη περίπτωση ο ναός βρίσκεται στον αιγιαλό, δεν είναι καν δηλαδή, σε ιδιωτικό χώρο. Αλλού βρίσκονται όμως τα  προβλήματα: 

Πρόσφατα

ΚΛΕΟΒΙΣ ΚΑΙ ΒΙΤΩΝ 580 Π Χ Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Αχιλλεύς Λαζάρου

Καθηγητής Πανεπιστημίου Σορβόννης IV

Παρῆλθε πλήρης δεκαετία, ἀφ᾿ ὅτου εἰς τὴν Κοζάνην εἶχον ὀργανώσει Συνέδριον, τοῦ ὁποίου τὸ θέμα ἦτο σχεδὸν ταυτόσημον μὲ αὐτὸ τῆς τετράτομης σειρᾶς μας: «Ὁ Ἑλληνισμὸς εἰς τὴν Ἀνατολικὴν καὶ Νοτιοανατολικὴν Εὐρώπην». Ἡ δὲ δημοσία ἀξιολόγησίς του δικαιολογημένως ἐδυνάμωνε τὸ ἐνδιαφέρον. Ὅσα βλέπουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος ἐντυπωσιάζουν καὶ τὸν ἀδιάφορον: «Ἔγραψε ὁ Λουκιανός, ὅτι, ἄν σταθῇς τυχερὸς καὶ παρακολουθήσῃς τοὺς ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ἀγῶνες, θὰ ἐθαύμαζες τὴν ἱκανότητα τῶν ἀθλητῶν καὶ δὲν θὰ ἔπαυες νὰ χειροκροτῇς».

Παραφράζων τὸν Λουκιανόν, γράφω, ὅτι παρακολουθῶν τὸ συνέδριον, θὰ ἐθαύμαζες τοὺς ὁμιλητὰς καὶ δὲν θὰ ἔπαυες ὁμοίως νὰ χειροκροτῇς.

Ἕν τοιοῦτο συνέδριον μὲ τοὺς εἰδικοὺς ἐπιστήμονας ὁμιλητὰς καὶ μὲ θέματα, τὰ ὁποῖα ἀνέπτυξαν, ὄχι ἁπλῶς διεφώτισαν, ἀλλὰ παρουσίασαν ὅλην τὴν διάστασιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἰς τὴν Ἀνατολικὴν καὶ Νοτιοανατολικὴν Εὐρώπην. Τί νὰ πρωτοθαυμάσῃς καὶ τί νὰ πρωτοσημειώσῃς…

Τὸ συνέδριον εἶχε ποιότητα, ἦτο πλούσιον εἰς γνώσεις, εἰς ἐνημέρωσιν, εἰς κριτικὴν σκέψιν, εἰς στοχασμόν, εἰς περίσκεψιν, ὅλος ὁ διαχρονικὸς Ἑλληνισμὸς τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης διεχέετο εἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ Κοβενταρείου…» (‘’Δυτικὴ Μακεδονία’’, 2.9. 92,4).

Ἀκριβῶς αὐτὰ τὰ τόσον ἐγκωμιαστικὰ ἐπενεργοῦν ἀντιθέτως καὶ δίδουν ἐνδεχομένως τὴν ἀπάντησιν εἰς τὸ δυ-σεύρετον ἤ καὶ ἀνύπαρκτον τῶν Πρακτικῶν. Εὐλόγως δὲ εἰς τὰ χείλη ὅλων ἔρχεται τὸ ἱστορικὸν ἐρώτημα: Τίς πταίει; Διότι εἰς τὴν τωρινὴν Ἑλλάδα εὐχερέστερον κυκλοφοροῦνται, καὶ δαπάναις τῶν Ἑλλήνων φορολογουμένων, βιβλία ἥκιστα ἐπιστημονικὰ καὶ ταυτοχρόνως ἐθνικῶς ἐπιβλαβέστατα, ὅπως εἰς τὴν ἀνωτέρω μόλις ἑνότητα ἀπεκαλύφθη, ἐνῷ τὰ ὑψηλοῦ ἐπιστημονικοῦ ἐπιπέδου καὶ ἐθνωφελῆ ἀφανίζονται. Ἤδη διὰ τὸν πλέον ἀνεπαίσθητον ἀφανισμὸν ἤ τὴν πλέον ἀνώδυνην συρρίκνωσιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ πασχίζει ὄντως καὶ ἡ Ἐπιτροπὴ ἱστορίας τοῦ Κέντρου διὰ τὴν Δημοκρατίαν καὶ τὴν Συμφιλίωσιν εἰς τὴν Νοτιοανατολικὴν Εὐρώπην ‘’(βλ. Ἰ.Α. Νικολαΐδης, Ὅταν τὸ μάθημα τῆς ἱστορίας ὑπηρετῇ σκοπιμότητες, ΑΚΤΙΝΕΣ Μάϊος 2007, 151-154).

Ἐπισημαίνονται ὁπωσδήποτε χειρότερα· πρωτόφαντα προκλητικαὶ παρερμηνεῖαι, ὑποκρισίαι, διαστροφαί, ὅπως εἰς τὸν πρῶτον τόμον, «βιβλίον ἐργασίας» 1, σ. 51, εἰς τὸ ὁποῖον καταχωρίζεται ὡσὰν ἱστορικὴ ἀλήθεια τὸ αὐτόχρημα ψευδέστατον διὰ τὸ παιδομάζωμα: «ἕνα πρωτότυπον σύστημα στρατολογήσεως, τὸ ὁποῖον μετέτρεπε νεαροὺς μὴ μουσουλμάνους ὑπηκόους εἰς μίαν προνομιακὴν κοινωνικὴν ὁμάδα, τοὺς ὑπερηφάνους διὰ τὸ εἰδικὸν καθεστώς των καπικουλῆδες». Προσφυέστατα ὁ Νικολαΐδης παρατηρεῖ: «Οὔτε τοὺς θρήνους τοῦ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ, οὔτε τῆς μάνας τὸν σπαραγμὸ ἐσεβάσθησαν οἱ ἀθεόφοβοι. Τὸ παιδομάζωμα, αὐτὸς ὁ βαρὺς φόρος αἵματος, ἐξωραΐζεται καὶ προπαγανδίζεται ἀδίστακτα, ἐνῷ πρόκειται διὰ μίαν ἀπὸ τὶς πλέον ἀπάνθρωπες ἐνέργειες τῶν κατακτητῶν. Ἤρπαζον, ὅπως εἶναι γνωστόν, τὰ τρυφερὰ βλαστάρια τῶν ὑποδούλων, ἀσκοῦσαν ἐπάνω των μιὰ ἐξουθενωτικὴν ἀγωγὴν ψυχικῆς διαστρεβλώσεως καὶ τὰ μετέτρεπαν εἰς στρατιωτικὰ «ρομπότ», εἰς μηχανὲς πολέμου. Φθορὰ τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος καὶ μεταμόρφωσις τῶν ἀνθρώπων εἰς ἀγέλη…».

Εἰς τὸ ἴδιο Β.Ε. 1, σ. 10, κατ᾿ ἐξοχὴν ἀποκαλυπτικὴ παρατήρησις ἀφορᾶ εἰς τὸν ὅρον Ἔθνος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ δομικὴν ἀφετηρίαν τῆς ὅλης προσπαθείας: «Οἱ μαθητὲς καλοῦνται νὰ ὑπερβοῦν τὸ Ἔθνος». Διὰ νὰ πεισθοῦν δὲ