Αποσύρεται για να συντηρηθεί η Νίκη της Σαμοθράκης

Η προηγούμενη συντήρησή του, που ανάγεται στο 1934

Η ( κλεμμένη από τους Έλληνες ) Νίκη της Σαμοθράκης, ένα από τα σημαντικότερα εκθέματα του Λούβρου, πρόκειται να αποσυρθεί προκειμένου το γλυπτό να δεχθεί τις φροντίδες της συντήρησης από τον προσεχή Σεπτέμβριο, όπως ανακοίνωσε σήμερα το πασίγνωστο παρισινό μουσείο..

Η επιτροπή των συντηρητών του Λούβρου ενέκρινε σήμερα την έναρξη των εργασιών στο μαρμάρινο άγαλμα της φτερωτής θεάς της Νίκης, σύμφωνα με την ανακοίνωση του μουσείου

Μιά διεθνής υποεπιτροπή ειδικών θα παρίσταται και θα εποπτεύει τις εργασίες αυτού του σημαντικού εγχειρήματος, το οποίο υπολογίζεται πως θα διαρκέσει πάνω από έναν χρόνο. Το συνολικό κόστος της συντήρησης θεωρείται ότι θα φθάσει τα 3 εκατ. ευρώ, ποσό που θα καλυφθεί εξολοκλήρου από τους χορηγούς του έργου (Nippon Television Holdings, Fimalac, Bank of America-Merrill Lynch Art Conservation Programme).

Το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης,

Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»;

 Γιατί θέλομε να φτωχύνομε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας; Ως μάχιμος Εκπαιδευτικός και συγγραφέας επιστημονικού συγγράμματος (ΔΥΣΛΕΞΙΑ, Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 6η Έκδοση σήμερα), νομιμοποιούμαι να ερωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος: Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες.
Όμως αναρωτιέμαι: Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «Ν» στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό » (!), αντί το εμβαδόν !! (Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε « το εμβαδόΝ », δηλ. εκεί διατηρείται το Ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει !! Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα: Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκομε στα σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ…).
Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το δακτυλάκι μας…. Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»!
Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη τότε : «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού –Ν-, εκτός κι αν τουʼ λειπε η οπτική του ήχου…» Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει…».
Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα ότι μετά το

Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Δεν υπάρχει μέλλον χωρίς παρελθόν

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΝΙΔΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Αρκάδες οι αυτόχθονες

Η Μαγεία και η μαγική αντίληψη στην τέχνη

ΣΤΟ "ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ" ΤΗΣ "ΠΟΛΕΩΣ"

Η θεά Αθηνά έξω από το Αυστριακό Κοινοβούλιο στην Βιέννη

 
Τα τέκνα της Αθηνάς[1]

 Να γεννηθεί κανείς Αθηναίος : η απαίτηση αυτή – όπου θεμελιώνεται η ιδιότητα του πολίτη – , παίρνει μια νομική κατοχύρωση με το νόμο του Περικλή, που θεσπίζει ότι η συγγένεια είναι αμφίπλευρη και σχολιάζεται από ένα μύθο ο οποίος με όλους τους δυνατούς τρόπους παρακάμπτει το γεγονός της διαίρεσης των φύλων. 
Το να είσαι πολίτης σημαίνει – όπως βεβαιώνει ο επιτάφιος λόγος – να έχεις ανδρεία. Σημαίνει ακόμη όπως πιστοποιεί η ζωή των μύθων στην πόλιν – να έχει ιδέες σχετικά με την ανδρείαν. Παραμένει ωστόσο το γεγονός πως όταν μιλάμε για αποκλεισμό των γυναικών δεν χαρακτηρίζουμε παρά την «πραγματική» πολιτική πρακτική της πόλεως.

 Έτσι, το θηλυκό, έστω και αν ενσαρκώνεται από μια ένοπλη παρθένα, στοιχειώνει το πολιτικό φαντασιακό των Αθηναίων που ποτέ δεν καταφέρνει να διαχωρίσει αμετάκλητα τη θεά από τις γυναίκες της Αθήνας. Το πιστοποιούν